Το Hawthorn Grill στο JW Marriott δημιουργεί γαλήνιο, απολαυστικό γεύμα

Το Hawthorn στο όνομα της νέας σχάρας Hawthorn στο JW Marriott/Rampart Casino είναι ένα νεύμα για τους εκτεταμένους κήπους του θέρετρου και ήταν μια εμπνευσμένη επιλογή. Το θέρετρο απέτυχε για πολύ καιρό να δείξει αυτούς τους κήπους προς όφελός του, αλλά το αντιστάθμισε τοποθετώντας το εστιατόριο, το οποίο άνοιξε τον Ιανουάριο, σε ένα σημείο με θέα τους και εξοπλίζοντάς το με μεγάλα παράθυρα.

Υπάρχει επίσης ένα γενναιόδωρο αίθριο δίπλα στους κήπους, με καμπυλωτά συμπόσια κάτω από πέργκολες με υδρονέφωνα και ανεμιστήρες (καθώς και θερμαντήρες) που ήταν αρκετά για να δελεάσουν πολλές οικογένειες σε έναν πρόσφατο καυστήρα.

Η θέα έξω από το Hawthorn Grill είναι τόσο ποιμαντική όσο και στη Νότια Νεβάδα και η επίδραση που προκαλεί ηρεμία επεκτείνεται σε εσωτερικούς χώρους. Η τραπεζαρία, που πέρασε από έναν μεγάλο χώρο μπαρ, είναι ευρύχωρη και εξοπλισμένη με σκούρα έπιπλα, απαλό φωτισμό, φως κεριών και, δυστυχώς, ένα soundtrack Baby Boomer που δεν ταιριάζει (Super Fly;)

Το φαγητό, από τον Joseph Swan (που εργάστηκε στο εστιατόριο του Πύργου του Άιφελ και με τον σεφ Alex Stratta με αστέρι Michelin) έλαμπε από την αρχή, με μια ζεστή φρατζόλα που ήταν λευκή, εν μέρει ολικής άλεσης, τα πάντα από πάνω (με το μπέιγκελ με αυτό το όνομα) και μαλακό βούτυρο.

Και κατά καιρούς συναγωνιζόταν τις δόξες της φύσης. Τα σπαράγγια και τα burrata ($ 14) ακούστηκαν σαν μια αναζωογονητική αλλαγή από το πλησιέστερο κλισέ που συνδυάστηκε με ντομάτες, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ περισσότερο. Actuallyταν στην πραγματικότητα μια σαλάτα, τα σπαράγγια που κόβονταν με προκατάληψη πεταμένα με φέτες ραπανάκι, αγγούρι κομμένο σε κύβους και κομμένα φρυγανισμένα αμύγδαλα, όλα πεταμένα σε λάδι βασιλικού. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν τραγανό αλλά σε διαφορετικό βαθμό, με πολλές υπέροχες νότες γεύσης.

Ο βαθμός δημιουργικότητας που έδειξε η σαλάτα ήταν εντυπωσιακός και σχεδόν ταίριαζε σε ένα πιάτο από ψητά χτένια (36 $). Τα χτένια ήταν κλασικά αν ήταν εξαιρετικά καλά προετοιμασμένα, οι επιφάνειές τους ήταν καλά καραμελωμένες. Αυτό που τους ξεχώριζε ήταν το είδος της απόλαυσης στο οποίο σερβίρονταν, το οποίο συνδύαζε φρέσκο ​​καλαμπόκι και σπανάκι με ασκαλώνια και τραγανά κομμάτια μπέικον για γεύση και υφή που έπαιζαν τα τρυφερά οστρακοειδή.

Το όνομα των πατάτες Mojito ($ 9) είναι ένα μυστήριο γιατί η μόνη προφανής μαγειρική αναφορά είναι στο κοκτέιλ και δεν υπήρχε δυόσμος, ρούμι ή λάιμ. Το ίδιο το πιάτο σημείωσε μεγάλη επιτυχία, όμως, με χοντρές, κομμένες στο χέρι σφήνες πατάτας τηγανισμένες μέχρι να γίνουν οι άκρες τραγανές και σερβίρονται με ολόκληρα φύλλα κόλιανδρου, μια φλούδα λεμονιού, κιμά σκόρδου και ολόκληρους λοβούς κόκκινης πιπεριάς και συνοδευόμενες από μια λεπτή αλλά αποτελεσματικό ψητό poblano aioli.

Κρεατά (σχετικά, τουλάχιστον) αλλά ευαίσθητα μικρά κόκαλα αρνιού (34 δολάρια) με μια χιμιχούρι, μαϊντανό, σκόρδο και ξύδι, θα ήταν περήφανη για έναν Αργεντινό.

Αυτή η εξυπηρέτηση ήταν ευχάριστη, λογικά άμεση και ευγενική (χωρίς να μας βιάζει να παραγγείλουμε) απλώς στρογγυλοποίησε τα πράγματα όμορφα. Το Hawthorn Grill είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα στο βορειοδυτικό Λας Βέγκας και, χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο που συνέβη στο συγκρότημα JW Marriott/Rampart Casino εδώ και πολύ καιρό.